ليه كل لما اقول انى خلاص انتهيت...
من الجراح والالم والخداع وانى ابتديت...
اعيش حياتى وافكر فى بكره...واقول بقيت...
بقيت اقوى بقيت اشجع وبيقت وبقيت...
الاقى نفسى زى ما رحت زى ما جيت...
خداع ونفاق فى كل مكان...
وناس تشوفها بكل الالوان...
مره اسود مره ابيض وساعات مش بيبان..
الا لما تعرفهم ويكون فات الاوان...
لانك حبتهم وبقالك معاهم ذكرى فى كل مكان...
ليه ساعات الحزن بيهزمنى...
ويطلعلى لسانه عشانه اقوى منى...
والضعف اكتر حاجه توجعنى وتؤلمنى..
بس فيه شوية امل يا رب مايضيعوا منى...
ليه مش بنعرف قيمة الحاجه الا لما تضيع من ايدينا...
ونرجع نقول يا ريتنا شيلناها فى عينينا...
لكن بعد ايه...خلاص للاسف مبقتش لينا...
ليه المشاعر والاحاسيس معدتش موجوده...
حتى بين العيله وبعضها بقت شبه مفقوده...
ليه بقى اللى بيفكر فى نفسه وبس هو الكسبان...
واللى يفكر فى غيره خسران... خسران...
ليه وليه وليه...ساعات كتير بسأل نفسى ليه...بس للاسف مش بلاقى اجابه...ويا رب الاقيها...او حتى افهم ليه
